LENTELACH.

De winter weent, de lente lacht,
de kluizekens gaan open;
en 't blad, dat zich te bergen placht,
komt kraakfijn uitgekropen.

't Is al zoo klein en al zoo nipt,
zoo netjes en zoo nuchter;
en 't meesje dat er tusschen wipt
het fladdert nog zoo schuchter.

Een vlinderlucht waait vleiend zacht
om al die teere levens.
De winter weent, de lente lacht,
ik ween en lache tevens.



86 Echo's, Gent (A. Siffer) 1900, 131 p.
17 Uit zonnige jeugd, Amsterdam z.j. (1916), 75 p.
152 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.